Малюй мяне, і толькі ноччу Бяз слоў, бяз сноў няспынна крочу К табе навек, ня веру болей, Што нас няма, і ўжо ніколі... Не спыніць мне подыху, неба гэта толькі бруд Думкі гэта тая ж вада! Мая Гуантанама, зачыняй таксама нас І нікому не аддавай! І крок яшчэ, яшчэ, і потым Ня здолеў, каб ня зведаць, хто ты. Мой жах, мой пах, мой сэнс да болю Я сам жадаў, але ж даволі! Не спыніць мне подыху, неба гэта толькі бруд Думкі гэта тая ж вада! Мая Гуантанама, зачыняй таксама нас І нікому не аддавай!